Τελευταία άρθρα

Quality since 1985.

Συνέντευξη στον Διονύση Τσετσέλη
Κάτι που προσπαθούσα πάντα να αποφύγω, στα 10 χρόνια και 93 τεύχη κυκλοφορίας του περιοδικού μας, ήταν να προωθήσω μέσω αυτού τους δασκάλους μου –αυτό προκειμένου να μη θεωρήσουν οι αναγνώστες ότι παίρνω θέση υπέρ της τέχνης στην οποία ασκούμαι έναντι των άλλων. Σήμερα αποφάσισα να παραβώ την αρχή μου αυτή και νομίζω ότι είναι σωστό να εξηγήσω το γιατί. Παρά τα περίπου είκοσι τρία χρόνια εξάσκησης στο Τάι Τσι Τσουάν και παρ’ όλη τη μεγάλη ευγνωμοσύνη που αισθανόμουν (και ακόμα αισθάνομαι) για όλους τους δασκάλους μου, δεν έπαψα ποτέ να αισθάνομαι βαθιά μέσα μου μια αίσθηση ανικανοποίητου. Η ανησυχία μου δεν αφορούσε μόνο στην προσωπική μου πρόοδο στην τέχνη αλλά, κυρίως, στην πρόοδο των μαθητών μου, των ανθρώπων που με είχαν εμπιστευθεί να τους καθοδηγήσω. Και τα ερωτήματά μου επικεντρώνονταν πρωτίστως στην ποιότητα της ύλης στην οποία ασκούμασταν, στο παραπέρα υλικό και στο μέλλον της γραμμής που ακολουθούσαμε.